Het zonnetje schijnt, de bloemetjes steken boven de grond uit en kleuren het grasveld paars en geel, en mensen gaan er weer op uit.
Zo ook ouders, die hun kroost zeer waarschijnlijk naar de kinderboerderij brengen om met de dartelende lammetjes te spelen.

Gezellig samen op de fiets; meisje achterop in het kinderzitje, en moeder, met haar blonde haren in een lange vlecht op haar rug gebonden, fietst. Een zacht zomerbriesje biedt enige tegenstand op dees mooie lentedag.
Datzelfde zomerbriesje zorgt er echter voor dat moeders lange, wapperende, glanzende vlecht herhaaldelijk in het gezicht van het grut achterop slaat.

Terwijl de moeder druk in gesprek is met de vader, die er naast fietst, is zij zich er niet van bewust dat haar dochtertje verwoede pogingen doet de vlecht van haar moeder te ontwijken, maar daarin hopeloos faalt. Met tranen in haar oogjes probeert ze wanhopig de haren uit haar neus en mond te plukken.
Woorden als swaffelen zijn misschien wat overdreven, maar om te zien hoe het kleine meisje herhaaldelijk in het gelaat wordt getikt door haar eigen moeders toedoen stemt mij tevreden.

En het mooiste aan dit verhaal?
Het mooiste vond ik persoonlijk toch de heimelijke knipoog die de vader mij gaf, waarmee hij niet alleen aangaf van de situatie op de hoogte te zijn, maar ook het feit bevestigt dat ik niet de enige sadist op een stralende lentedag ben.