137 keer. Dat is hoe vaak ik in de afgelopen dagen gehoord heb dat het koud is. Minstens de helft daarvan komt voor eigen rekening.
Ik mag graag klagen over kleine dingen die er nauwelijks toe doen. Ik ben me er van bewust dat klagen niets verandert.
Klagen is net zo fijn als zinloos, maar met name gewoon verdomde leuk om te doen. Klagen maakt van allerhande situaties een feestje.

Neem nou deze week. Retekoud, snijdende wind, elk lullig plasje water verandert in ijs. Ik heb het ernstige vermoeden dat bij minstens driekwart van de bevolking ook de hersens door de vorst zijn aangetast. It giet oan!
Elf fucking steden om potentieel te bezoeken. Elf steden die eens in de tig jaar nationale belangstelling trekken wegens een paar bevroren sloten en de rest van de tijd als minst toeristische trekpleister van het land te boek staan. Men staat te juichen en trekt de glij-ijzers uit alle hoeken en gaten.
Blijkbaar bezit elke Nederlander schaatsen. Blijkbaar kàn elke Nederlander schaatsen. Ik niet. Vast een geboortedefect. Er zijn veel dingen die ik niet kan, en schaatsen is daar onomstotelijk een van.

Echter ben ik de beroerdste niet, en beloofde mijn vrienden een poging te wagen.
Naar de ijsbaan, schaatsen huren, en nog geen twee uur later stond ik op het ijs.
Als een sneue Bambi zakte ik glibberend door mijn benen. De tweede poging hing ik aan de rand van de ijsbaan.
De derde, vierde, en vele daaropvolgende pogingen gleed ik luid vloekend tussen de mensen door, krampachtig vastgeklampt aan een grote plastic pinguïn. Links en rechts ingehaald door kleuters, bejaarden en ander pluimage schuifelde ik gestaag verder, vastberaden minstens drie rondjes af te leggen.
Toen mijn lieftallige gezelschap eenmaal uitgelachen was, besloten zij met de hand over hun ijzige hart te strijken en me te helpen. Joelend duwden ze mij voor zich uit, de doodsangst in mijn ogen negerend. Toeschouwers stonden te filmen.

Ergens in het land is er iemand lyrisch over winter, ijs en schaatsen, en die laat zijn vrienden nu een filmpje zien van een stuntelaar die zich beduidend minder soepel op glad ijs beweegt dan haar atletische medemens.
Een filmpje van een volwassen vrouw, hangend aan een pinguïn, voortgeduwd door een groep mensen onder een luid “GODVERDOMME koud glad hoerenijs STERF MET JE KUTSCHAATSEN!!”

Klagen verandert niets aan een situatie, maar is wel verdomde vermakelijk.