Ik was dronken maar zij was Russisch!
Zo begon het verhaal dat de lichtelijk aangeschoten jongeman mij vanaf de vloer van de trein vertelde.
Zo snel als mogelijk gezien zijn toestand was hij over het perron aan komen zwalken, her en der een prullenbak knuffelend.
Is dit de goede trein? Ik heb nog nooit in een oranje trein gezeten. Wat een mooie ochtend.
Inderdaad een mooie ochtend, behalve dat het diep in de nacht was.

Zonder zijn ogen van het prullenbakje naast de stoel af te houden plofte hij naast me neer.
Zou ik die ook kunnen knuffelen denk je? De prullenbak, niet jou. Meisjes zijn eng.
Zo was het begonnen. Meisjes waren leuk, maar die ene rus, die was eng.
Hij kon haar niet verstaan, maar er was wodka. Ze nam hem mee naar huis, en ook daar was wodka. Ze deelden het bed en een fles.
En toen kwam haar vriend.
Deze sprak wel Nederlands, en vroeg wat de jongen met zijn vriendin had gedaan. Het was niet erg zei hij, want er was wodka. En één voorwaarde.
Hij zou het weekend mogen blijven logeren, en drinken. Er zou voor hem gekookt en gezorgd worden.
En na dit alles zou er nog een ronde volgen, en de vriend wilde meedoen. De vriendin vond het prachtig.

Dat was het moment dat hij er vandoor ging, met fles en al. Die rus was leuk, al sprak ze een gekke taal, maar haar vriend was eng.
Zij dus automatisch ook. Zo’n kerel er gratis bij te krijgen was wat te veel van het goede. Daar kon geen wodka tegenop.

En nu zit hij hier. Op zijn knieën voor de prullenbak in de trein. Een arm om het deksel, een fles in zijn hand.
Het is een mooie ochtend.