Hotelontbijt

Om maar direct met de deur in huis te vallen, doe ik een bekentenis. Dat vinden mensen over het algemeen interessant, en schept direct een band tussen toehoorder en artiest. Althans, dat houd ik mezelf maar voor.

Ik heb altijd al een absolute voorliefde gehad voor een hotelontbijt. Dan bedoel ik niet een “gematigd waarderen” of het “wel op prijs stellen” wanneer ik mij bij zo’n ontbijtbuffet bevind.
Nee, ik bedoel een absolute, perverse voorliefde voor de eindeloze stromen van roerei, worstjes, pannenkoekjes, dertig soorten pudding en kleine brownies.
De aanblik van deze overdaad aan ontbijtgerelateerde massaconsumptie raakt mij op een elementair niveau.

Er geeft weinig zo’n genoegdoening als in de vroege ochtend gezeten tussen de verveelde dagjesmensen en routineuze grijze zakenmannen, met een animalistische schaamteloosheid bord na bord vol te laden met elk eetbaar object binnen handbereik.
Op het zedeloze af een complete bak vol hardgebakken bacon verstouwen, m’n gezicht vol te drukken met verse wafels en worst, en met mondhoeken druipend van vanilleyoghurt en vruchtensap een zojuist binnengekomen echtpaar vriendelijk toe te knikken.

Op de grens van hyperventilatie door de ruimte struinen, een schijf watermeloen en vier cakejes balancerend op mijn vijfde cappuccino, en in de andere hand een klein bakje fruit om toch ergens de indruk te wekken een normaal functionerend mens te zijn.
Vervolgens met een haast onzedelijke liefkozing gebogen over de saladebar de obsceen rode tomaatjes hijgend toe te fluisteren dat ik ze straks kom ophalen, maar pas wanneer de chocoladebroodjes op zijn.
Een kleine omweg terug naar mijn plek te nemen wanneer de overwerkte maar onaflatend vriendelijke ober voor de derde keer mijn tafel leegruimt.

Natuurlijk is ontbijt op bed ook leuk. Ontwaken in een hotelkamer met je geliefde, een ander, of desnoods in je eentje, en een glas champagne achterover te tikken alvorens je de zojuist genoemde geliefde cq. ander nogmaals achterover tikt.
Ook zeker fijn en niet te onderschatten, maar nauwelijks vergelijkbaar met de orgastische wellust die zich mij meester maakt bij het aanschouwen van de ontbijtbar van een hotel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *