De een hield van auto’s, hoe sneller hoe beter. De ander reed op een krakkemikkig fietsje door de stad.
De een was een nuchtere Grunninger, de ander een extraverte westerling. De een soms nauwelijks te verstoan zo plat, de ander een geboren en getogen Hagenees, met later vergaarde Leidse R. Beiden predikten fanatiek Zappa.

Beide mannen groot muziekliefhebbers. Beiden een excentrieke kijk op het leven, sarcastisch, nuchter, vaak op of over het randje van cynisme. Beiden enerzijds uitermate uitgesproken en graag het middelpunt van de aandacht; druk, vrolijk, en innemend. Beiden eveneens teruggetrokken en duister, met een kant die weinig mensen ooit hebben gezien.

De ene is Gert, de Groningse oud-buschauffeur met zijn prachtige rode MX-5 Miata. Gert heeft me leren rijden, ècht leren rijden, leren racen tot ver over de grens van het toelaatbare. Dak open, muziek kneiterhard, en plankgas door de provincie. Door drie provincies. Half Duitsland door onder het mom van koffiedrinken in Bremen.
Ook bij Gert thuis. Altijd een stuk taart, omdat elke dag een feestdag is. Urenlang muziek luisteren, waarbij hij trots cd na cd uit de kast trok. Veel van zijn oude jeugdcollectie. Rauwe, schrapende punk. Vette blues. Zijn lievelingscd’s kreeg ik mee. En eerlijk, het was fantastisch.
Met Gert heb ik Dweezil live gezien, en zelfs een handtekening voor hem weten te bemachtigen. Die hing ingelijst in zijn woonkamer. Ik met Dweezil op de foto, Gert verlegen buiten beeld. Zijn eerste concertposter, uit zijn eigen verleden, kreeg ik.
Gert zou me leren zeilen, komende zomer. Gert zou me bier leren drinken in het midden van een groot Fries meer.
Gert was grof, zwartgallig, uitermate intelligent, maar met een heel donker randje. Intens. Een van de meeste echte, rauwe mensen die ik ooit heb ontmoet. Gert was niet alleen een van mijn beste vrienden, maar in zekere zin ook mijn surrogaatvader. Gert is dood.

De ander is Eloy, mijn favoriete en beste oom ter wereld. Oom Ei. Kunstenaar, begenadigd muzikant, schrijver, en psychiatrisch verpleegkundige annex patiënt. Mijn andere beste vriend.
Bespeelt elk instrument, schrijft de meest geweldige bizarre teksten, weet alles over alles, en bij vlagen knetterpsychotisch. Ook voor Eloy is cynisme verweven met humor de leidraad. Ook hier heb ik urenlang muziek geluisterd, vaak live voor me gespeeld op een gigantisch keyboard. Zelfgeschreven nummers, bizarre hybrides tussen carnavalskrakers en funky jazz opera’s. Ragtime en polka.
Een huis vol zelfgemaakte schilderijen, curiosa, muziek, planten, en kunst. Een wietplant op het balkon, en een aantal in een gemeenteparkje.
Oom Ei en ik hebben jarenlang teksten uitgewisseld, boksten tegen elkaar op in het schrijverschap. Overtroefden elkaar vol trots, respect, en afgunst. Ook Eloy is dood.

Beide mannen in minder dan een halfjaar na elkaar omgevallen. Beiden door natuurlijke oorzaak. Bij beiden tegen de verwachtingen in.
Van Gert ligt hier zijn favoriete boek over Mazda’s. Aantekeningen per model er in geklad. Dweezil hangt nu aan mijn muur. Van Eloy een zelfportret en zijn favoriete eierdopje. “I love Ei” zegt mijn ontbijt nu.
Ze kenden elkaar niet, al waren ze zonder twijfel zielsverwanten. Beiden gaven mij tot twee jaar toe dezelfde verjaardagskaart. Beiden gaven me dezelfde cd.
Heren, deze is voor jullie. Zappa heeft er twee fantastische mensen bij gekregen in den eeuwigheid.

‘I never set out to be weird. It was always other people who called me weird.’

– Frank Zappa –