Daar sta ik dan weer.

Dertien glorieuze uren per week met mijn handen in het sop. Rek in de machine, rek uit de machine, en vooral niet vergeten het bestek extra na te drogen. Mensen houden niet van watervlekken op hun lepels.

Afwijzing na afwijzing stroomt binnen. Tot zo ver word ik geen jongerenwerker, columnist, conducteur, begeleider, buurtwerker, en schoonmaker. Een kleine greep uit de de enkele honderden afwijzingen.
Degenen waar überhaupt reactie op komt dus, zij het geautomatiseerd. De sollicitaties die in het niets verdwijnen tel ik al lang niet meer. Gistermiddag had ik een gesprek waar ik binnen al drie minuten ongeschikt werd bevonden, een nieuw record. Is ook wat waard lijkt me.

Afgelopen week heb ik zes dagen gewerkt. Deze week ook weer. Vandaag verdien ik bij elkaar opgeteld voldoende om een nieuwe werkbroek te kunnen betalen, aangezien mijn oude gescheurd is. Komende week voldoende voor een stukje van de huur.
In mijn hoofd sta ik dit na te rekenen terwijl de ene na de andere student zijn vieze borden mijn kant op gooit. Studenten die over een paar jaar verzekerd zijn van een goede baan. Studenten die het te druk zullen hebben zelf schoon te maken. Die het nu ook te druk hebben om zelf hun soepkommetje omgedraaid in het rekje te plaatsen. Iemand moet hier voor ze afwassen. Laat ik dat dan maar zijn.