Eens moest het er van komen, post bezorgen in de regen.
Met soppende schoenen en posttassen door de natte straten en modderige tuinen slepen, voor een denderende twee cent bovenop het minimumloon.

De voordeur gaat open terwijl ik de tuin uit loop.
“Kom eens terug!”, roept een mevrouw. “Dit kan zo niet hè, postbode, dat mijn post nat is! Dit pik ik niet!”

Komt u eens naar buiten mevrouw. Wat valt u op aan mij? Precies. Ik ben doorweekt.
En kijkt u eens naar boven mevrouw. Ja, dat water komt uit die wolken.
Hoe denkt u dat uw brief wat vochtig is geworden mevrouw? Inderdaad.

U wilt die brief zo niet aannemen? Sta mij toe hem voor u te drogen.
Dit is een van de vele services die ik te bieden heb. Alles voor de klant.
Hoe bedoelt u, stoppen met wapperen? Heeft u een föhn bij de hand? Nee? Een vuurtje maken van uw tuinhek ziet u ook niet zitten?

Dan wapper ik net zo lang tot uw brief droog genoeg is, mevrouw. Tot alles naar wens is.

Hoe bedoelt u, u heeft hier geen geduld voor?