Sommige mensen hebben ze; uitzonderlijke talenten.

Jongleren met kettingzagen, een twintig-gangen-menu op tafel zetten, de meest absurde wiskundige formules oplossen, noem het maar op.
Maar het talent der talenten,het grootste talent mogelijk, toont zich vaak pas in de winter.
Wanneer de meters sneeuw zich opstapelen, de wegen veranderen in glijbanen, zowel hond als baasje over de stoep glibberen, wordt de kunst van het evenwicht duidelijk.

Een bepaald slag mensen schijnt onder elke weersomstandigheid te kunnen voortbewegen alsof diezelfde geldende weeromstandigheid geheel niet bestaat.
Hoe hard het ook sneeuwt, hoe spiegelglad de wegen ook zijn, ze rennen, fietsen en dansen alsof het een zomerdag in augustus is.
Terwijl ik met mijn fietsje stapvoets over het nauwelijks herkenbare fietspad glijd, scheuren ze me voorbij alsof de zwaartekracht niet voor ze geldt. Als ik me met pijn en moeite overeind houd door van lantaarnpaal naar lantaarnpaal te slingeren, dansen zij in rondjes om me heen.
Bont en blauw sleep ik mij voort over de zojuist ontstane ijsbanen, ingehaald door mensen die zonder blikken of blozen voorbij sprinten, zonder schrammen en kleerscheuren.

Nu beschik ik zelf ook over een aantal talenten; bescheiden kennis van een aantal zaken, een goed gevoel voor humor, en een gedegen talent voor het schrijven van columns als deze.
Maar wat zou ik graag, in de tijden dat zelfs de Kerstman de wegen onbegaanbaar vindt, mijn vaardigheden willen verruilen voor deze magie.
Onherroepelijk stabiel kunnen rijden, lopen, of glijden, om binnen afzienbare tijd op de plaats van bestemming aan te komen, in tegenstelling tot de zouteloze pogingen mijn bloederige en gekwelde lichaam binnen één enkel etmaal naar mijn destinatie te slepen.

En terwijl ik languit op de straat lig, staar ik met ontzag en respect dit slag mensen na, deze mensen met uitzonderlijke talenten, en in stilte wens ik dat mijn onvermogen mij voort te bewegen tijdelijk op ze overslaat en ze binnen mijn blikveld nog genadeloos hard onderuit gaan.