Wat is het toch met de trein. Op de een of andere manier brengt het gele gevaarte het slechtste in mensen naar boven.
Van de beschaafde mensen die keurig met hun koffertje en gepoetste schoenen op het perron staan te wachten blijft er niets over zo gauw ze de coupe in lopen.
Neem nu de man tegenover me. Hij plofte neer, zette zijn muziek aan, en deed zijn ogen dicht. Dat de wekker op zijn telefoon al afgaat sinds hij in de trein zit maakt hem niet uit.
Ik wees hem er net op, van uitgaande dat hij het niet doorhad. Met een geïrriteerde zucht deed hij zijn koptelefoon af, haalde zijn schouders op, en zette het geluid van zijn wekker nog harder.
Niet iedereen is vrolijk ‘s ochtends.

De man naast me is een ander verhaal. Hij kwam al binnen met twee plastic tasjes. Het ene tasje is gevuld met blikken bier, het andere met lege blikken. Bij elke telefoon die mensen in de handen hadden keek hij bang op.
Hij begon een gesprek met de vrouwen tegenover hem, die hem niet verstonden. Iedereen weet dat wanneer mensen je niet verstaan, je beter harder kan schreeuwen.
Hij had geen kaartje, en de conducteur liep voorbij op het moment dat hij een sigaret opstak.
Na een relatief vriendelijk verzoek van de conducteur deze uit te maken, kreeg hij een boete voor zwartrijden. Met een stalen gezicht rolde hij deze op, pakte zijn aansteker, en stak de bekeuring op.
De vrouwen tegenover hem begonnen te gillen. De conducteur tilde hem uit zijn stoel en zette hem de trein uit.

Hij is zojuist via een andere deur weer ingestapt en zit weer op zijn plek. Leeg blik bier in de ene hand, sigaret in de andere.
Hij is nu diep in gesprek met een man die Portugees spreekt. Hij spreekt dit niet, maar lijkt uiterst tevreden met het gesprek waar ze beiden geen woord van verstaan.