Avonturen in de supermarkt: Twee pond bananen, bananen zijn gezond!
Laatst stond ik in de supermarkt bij de groente en fruit appels af te wegen, toen mijn oog viel op een gladde hosselaar bij de weegschaal. Deze hield zijn ogen strak gericht op een lief, klein, blond meisje dat de tomaten stond bij te vullen.
Na even te hebben geobserveerd stapte hij op haar af, en sprak haar aan. “Zo, dus jij houdt wel van groente en fruit, dat je hier staat?” was zijn briljante openingszin, terwijl hij subtiel een trosje bananen streelde. Het meisje glimlachte beleefd, mompelde iets over het magazijn, en vluchtte weg. Onze hosselaar droop af, met bananen en al, richting zuivel.
Bij de afdeling zuivel sprak hij het volgende onschuldig ogende meisje aan, die pakken melk in de koeling aan het zetten was. Hij maakte een opmerking over uiers, waarna het meisje stoïcijns naar de yoghurt staarde. Het vriendelijke aanbod haar ook eens te willen melken werd geheel genegeerd. De versierder vervolgde zijn weg.
Bij de broodafdeling kwam ik onze gladde jongen opnieuw tegen. Het meisje dat net een warm brood uit de oven haalde, nodigde hij met veel omhaal uit ook eens zijn broodjes onder handen te nemen. Als tegenprestatie zou hij haar graag zijn slagroomtaart laten proeven. Saillant detail: Het bosje bananen van de fruitafdeling had hij nog stevig vast.
Ik laadde mijn mandje vol, liep nog een rondje door de gangpaden, en begaf mij vervolgens richting kassa. Ongelooflijk maar waar, wie sloot er achter mij aan in de rij? De gladde mooiboy. Met bananen en al. Ik vreesde al voor het ergste, en zowaar. Terwijl ik na het afrekenen expres langzaam mijn tas inpakte om dit niet te hoeven missen, voltrok zich voor mijn ogen het volgende schouwspel.
Bananenboy leunde voorover, staarde naar het naamkaartje van de verlegen cassière, en zei met zwoele stem dat Miranda een prachtige naam was voor een prachtige cassière. Vervolgens presenteerde hij, armen gestrekt, zijn bananen, en nodigde de arme Miranda uit deze voor hem te pellen. Ik keek de gladde hosselaar meelijwekkend aan, en complimenteerde hem met zijn versiertactiek. Ondanks dat ik hem vertelde dat ik het sneu voor voor dat geen van de meisjes hapte, ondanks zijn toch zo subtiele pogingen, wierp hij mij een blik toe die me nog lang zou heugen. Gelukkig had ik hem net lang genoeg afgeleid voor Miranda om haar kassa te sluiten, en haar leidinggevende te zoeken vanwege intimidatie.