Al eerder zijn klachten over de NS geschreven. Helaas blijft dit kennelijk een noodzakelijk kwaad, aangezien het er in de loop van de tijd niet beter op is geworden.

Graag zou ik dit stuk beginnen met een dramatische, pakkende zin, misschien iets in de trant van “op een donkere, stormachtige ochtend joeg de felle wind over het verlaten perron, waar een eenzame reiziger stond te wachten op zijn enige uitweg van hier, de trein om dit barre oord te ontvluchten.”

Helaas berust dit stuk volledig op waarheid, wat mij noodzaakt te openen met een zin van een iets ander kaliber.
Op een donkere, stormachtige ochtend joeg de felle wind over het stampvolle perron, afgeladen met eensgezinde mensen.
Het was tè vroeg, tè koud, en vooral tè ochtend om nu al naar werk te moeten.

Met een hels kabaal reed de trein het station binnen, piepend stopte hij voor de mensenmassa. Deze trein, hoe geel en uitnodigend ook, leek vanaf buiten al vrij klein van formaat. Eenmaal binnen bleek het erger dan verwacht.
Dringend voor de open deuren vocht men zich een weg naar binnen, maar tijd om te genieten van de loeiende verwarming was er niet.
Het aantal reizers in de hal bleef maar toenemen, tot op het punt waar de verwarming best uit kon, de bijbehorende kleding ook, en de grens van persoonlijke ruimte schromelijk overschreden werd.

Krakend kwam de trein in beweging, en tot ieders grote verbazing bleek er zelfs geen ruimte over te zijn om je evenwicht te verliezen.
Minutenlang van ongemakkelijk blikken, armen, en adem ontwijken volgden. Sommigen deden een halfslachtige poging een krantje boven hun hoofd open te slaan en wat te lezen, sommigen gebruikten hun tas als schild tegen de enge medereizigers, maar de meesten, waaronder ik, deden alsof ze muziek luisterden en bestudeerden het ongemakkelijke gedrag van de mensch in situaties als deze.
1200 tergend lange seconden later gleden de deuren open, en men struikelde het perron op.

Deel twee van de reis beloofde beter te worden. Een warme, comfortabele bus lag in het verschiet.
Een technologisch hoogstandje. Een bus met zachte stoelen, OV-chipsysteem, aerodynamische onderdelen, en een schermpje met relevante informatie over haltes, de tijd, en live camerabeelden.
De bus kwam aanrijden, en bij de eerste stap binnen bleek dit rijtuig er erger aan toe dan de bovengenoemde trein.

Opeengepakt als haringen in een ton kon ik ternauwernood mijn hoofd draaien om de nieuwste gimmick op het geavanceerde schermpje te zien: het schematisch weergegeven reiscomfort.
Met een binnentemperatuur van ruim 27 graden, beslagen ruiten, en voldoende zitplaatsen voor toch zeker 10% van de reizigers, vond meneer NS het reiscomfort een royale 9 waard.
Oh NS, je flikt het weer.
Ruimte om te lachen was er niet, anders had ik me vast en zeker bescheurd.