Bij velen van u is zij wel bekend, sowieso bij degenen met een goede smaak: Sylvia Witteman.
Sinds jaar en dag is zij niet enkel een zeer gewaardeerd schrijfster en columnist, eveneens is zij mijn lichtend voorbeeld. Goed, dat is wat overdreven, maar volgens mij is het best een tof mens met een goed gevoel voor humor.

Ze schrijft over de verbazende en normale dingen des levens, net als ik placht te doen.
Ze heeft voor elkaar gebokst dat het nieuwe koningslied middels een petitie linea recta de prullenbak in verdween, heeft een scherp observatievermogen, en ze heeft in menig Nederlander de liefde voor achterlijke katten aangewakkerd. Lola, ontmoet Yoghurt.
Er is één ding waar zij een hekel aan heeft, en hier is ze zeer stellig in. Ze heeft hier regelmatig haar frustraties over geuit; het callcenter van IKEA.

Nu wil het feit dat ik (en het doet mij pijn dit toe te geven) hier heb gewerkt.
De wachttijden, de kapotte kasten, de loze beloftes, de missende schroefjes en kwijtgeraakte leveringen, ik ken het allemaal. En geloof me, ook aan de andere kant van de lijn is men hier niet trots op. Ik niet althans, voor sommige oud-collega’s doet deze kløtige dienstverlening hun blauw-gele hårtje daadwerkelijk sneller kloppen.
Persoonlijk heb ik het een grauwe zomer lang volgehouden. Een uitzichtloos seizoen van acht uur per dag telefonisch uitgescholden worden, excuses aanbieden, en hartstochtelijk beloven dat ik het ècht vandaag in orde zou maken.
Ja mevrouw, de wachttijden zijn veel te lang, ik zal harder werken. Nee meneer, ik weet niet welke debiel u dat toegezegd heeft, maar ik… ja meneer, natuurlijk meneer, ik ben ook zo’n debiel.
Vaak was ik het oprecht eens met de klant, maar ja, dat mag je niet zeggen natuurlijk. De dubieuze arbeidsvoorwaarden en gestripte werknemersrechten waren eveneens niet opgenomen in het gespreksprotocol. Ook niet dat een verdubbeling van het salaris het werk nog niet draaglijk zou maken.

Ik ben na drie maanden gillend vertrokken. Dit verandert helaas niets aan het feit dat ook ik, mijn welgemeende excuses, een tijdlang een Ikeaan ben geweest.

Lieve Sylvia, als je dit leest, kun je me dit vergeven? Verder wil ik namelijk best wel deugen.