Noorderzon 2023, avond.
Ik zit op een muurtje met een biertje in mijn hand. Mensen trekken in een bonte stoet voorbij. Alle leeftijden, alle gezelschappen, verschillende stadia van nuchterheid.
Een groepje meiden loopt langs, druk in gesprek. Een van hen, ze loopt achteraan, heeft een strakke latex broek aan.

Waar de doorstroom steeds vrij continue is, valt er opeens een klein gat in de optocht van passanten. Wanneer ik mijn hoofd draai, zie ik dat dit is omdat mensen plaatsmaken voor een oudere, beetje smoezelige man in een scootmobiel. Met een fles wijn in zijn ene hand en het stuur in de andere, is hij de eerstvolgende die voorbij zou komen.

De man kijkt voor zich uit. Houdt opeens halt, vlak voor waar ik zit. De menigte achter hem stopt noodgedwongen ook met lopen.
Hij klemt zijn wijn tussen zijn benen, pakt een bril vanuit het borstzakje van zijn overhemd, en buigt zich voorover. Hij bestudeert kort het paneel van zijn voertuig, dat alleen hij vanuit zijn positie kan zien Hij drukt wat knopjes in.
Met een zoemend geluid komt de koplamp van zijn voertuig opeens in beweging. In plaats van de straat, raakt nu langzaam de broek van zijn voorganger gevangen in de lichtbundel. De spotlight wordt afgesteld op de gewenste positie, en de wiebelende vrouwelijke vormen omhuld door latex tekenen scherp af in het xenon.
De man grijnst, neemt zijn fles opnieuw ter hand, en geeft wat gas om het gat in de mensenmassa opnieuw te dichten. Hij gaat voor de close-up.