“Sorry hoor, maar er ligt rotzooi op de grond”,

zei de meneer in de rij voor mij tegen de kassière.
“Ik weet dat het niet door jou komt, maar het is wel jouw taak om het op te ruimen.”
Dit vond ik vreemd. Deze man – driedelig pak, waarschijnlijk maatwerk – bleek te wijzen op een paar gevallen servetjes. Verhinderde de Mercedessleutel, opzichtig bungelend om zijn pink, hem soms om zelf te bukken? Of was een handeling als het oprapen van een propje enkel het werk van andere mensen?

Tijdens het afrekenen bracht de man de grootste dooddoener op tafel. Het meisje achter de kassa had maar een vak moeten leren als zij geen afval wilde oprapen.
Ironisch genoeg zijn er in de hedendaagse maatschappij opleidingen tot verkoopmedewerker, schoonmaker, en vuilnisman vereist – naar mijn idee zeer respectabele beroepen – om in aanmerking te komen voor een baan.
Ik ken een werkneemster bij een McDonalds in Nederland, die het naast haar duale universitaire opleiding vooral erg leuk vindt om bij de Mac te werken.
Moet zij dan ook maar een vak gaan leren? Of is zij nou juist ontheven van taken als propjes oprapen? En de vele studenten, waaronder ik zelf, die na hun afstuderen nauwelijks kans hebben op een baan (serieus, als iemand een maatschappelijk werker in Groningen zoekt, neem contact op!).
Wij schijnen te hoog opgeleid te zijn om propjes te mogen rapen, ondanks te solliciteren op alles wat los en vast zit.

Hoe zou deze meneer dat thuis doen?
Zou hij zijn vrouw ook vertellen dat zij maar een vak had moeten leren, en anders gewoon moet gaan poetsen? En op zijn werk? Tilt hij zuchtend zijn voeten op als de schoonmaker onder zijn bureau stofzuigt? Of zou hij het eigenlijk heel normaal vinden om zelf even zijn ontbijtbordje af te spoelen?
Uiteraard staat dit stukje tekst bol van de aannames. Dit schijnen we allemaal wel eens te doen.
Eigenlijk hoop ik dat de meneer voor mij in de rij een knuffelige homo blijkt te zijn met een voorliefde voor dure auto’s.
In gedachten gaat hij zo naar huis, om daar te koken voor zijn partner.