Het was een mooie, zonnige dag. Ik stapte een bekend warenhuis binnen (iets met vier letters en rookworsten), en verbaasde me over de burgerlijkheid van de desbetreffende winkel. Nu kom ik vrijwel nooit in deze keten, maar met elk bezoek lijkt hun presentatie truttiger te worden.
Snel ging ik op zoek naar het pakje glycerine-zeepjes waar ik voor gekomen was. (Get your mind out of the gutter, zeepjes om je handen mee te wassen in de keuken…)

Ik kwam, zag, en pakte de zeepjes, en sloot achter aan in de rij.
Met de glycerine onder mijn arm geklemd (kekeke..) zocht ik in mijn tas naar mijn portemonnee. Op dat moment kwam er iemand achter mij in de rij staan.
Verhalen over persoonlijke ruimte daargelaten, mevrouw kwam praktisch tegen mij aan staan.

Op het moment dat ik mij lichtelijk geïrriteerd omdraaide kreeg ik echter de schrik van mijn leven.
Vlak achter mij stond een vrouw van eind 40, gehuld in een legergroen minirokje, en een zwart naveltruitje. Onder het shirtje schitterde een Playboy navelpiercing mij toe, omringd door prachtig zonnebankbruine striae.
De bovenkant van het shirtje was dermate laag dat de nog-net-niet-over-datum-zijnde borsten van mevrouw maar net op hun plek bleven zitten.
Het meest verontrustende was nog wat mij direct daarna opviel. Mijn blik werd getrokken naar de print op het zwarte lapje stof wat haar middenrif ternauwernood bedekte.

Grote vlammende letters vertelden mij dat mevrouw een “HOTTIE” was. Compleet met een glimlachend duiveltje op het einde, die met zijn duim omhoog dit alles zou moeten bevestigen.
Ik voelde de zeepjes onder mijn arm langzaam smelten, en dat was niet van geluk.

Benieuwd naar het hoofd wat zich boven dit alles moest bevinden, ging mijn blik langzaam naar boven. Zonnebankbruin, haast krokant, witgebleekte tanden, en felroze lippenstift.
Een zonnebril met panterprint, die met lange rode nagels naar beneden werd geschoven. Een knipoogje volgde.
Een knipoog, van een donkerblauw opgemaakt oog, vergezeld door een opgebleekte Prodent-glimlach.

Mevrouw was een Hottie, maar niet een om mijn zeepjes voor te laten vallen.