Komt het iedereen bekend voor dat je soms een glitch in de Matrix vindt?
Dat je een situatie meemaakt, waar je met de beste wil ter wereld geen verklaring voor hebt?
Verschillende mensen binnen je blikveld met exact dezelfde outfit. Een gesprek dat je woord voor woord al lijkt te kennen. Een alles overheersend deja-vu.
Sommigen zien dit als een glitch in de Matrix, een fout of onvolkomenheid in een gesimuleerde wereld waar we allemaal in zouden leven, waardoor jouw realiteit kort onderbroken wordt. Vergezocht uiteraard, maar een intrigerende manier om er naar te kijken.

Vandaag bezocht ik een kringloop. In Tolbert nota bene, waar de fuck dat ook moge zijn. Mijn routeplanner leidde me langs Roden, Leek, en uiteindelijk naar Tolbert. Daar zou een toffe winkel zitten.
Ik reed de parkeerplaats op, stapte uit, en liep naar de ingang van het pand. Nog voor de glazen schuifdeuren openden zag ik daar vlak achter twee jonge kinderen staan. Broertjes vermoed ik, zwarte krullen, blauw shirt met witte letters er op. Met z’n tweeën onbeweegelijk bij de ingang. Ik groette ze, liep naar binnen en keek wat rond. Stuurde een foto van een oude computer naar mijn vriend, en verliet het pand.
Startte de auto, en reed een paar dorpen verder. Kocht wat te drinken, zat op een bankje in de zon. Er liepen twee jonge kinderen langs, vermoedelijk broertjes. Zwarte krullen, blauw shirt met witte letters. Ze zwaaiden naar me.

Mijn vriend bleek de bovengenoemde computer graag te willen hebben, dus ik maakte rechtsomkeert, parkeerde de auto ongeveer een halfuur na mijn eerdere vertrek op exact dezelfde plek en liep richting schuifdeuren.
Vlak achter de schuifdeuren bij de ingang, stonden twee jonge jongens, ik vermoed broers. Blauwe shirts met witte letters. Zwarte krullen. Onbeweeglijk. Ik groette ze, maar een reactie bleef uit. Kocht de pc, en verliet het pand met een niet te plaatsen gevoel.