Dit voorval vond een paar dagen geleden plaats, maar is zeker de moeite waard om een flinke klacht over neer te zetten.

Het was een ochtend zoals die van vele voorgaande klachten, een uurtje of negen ‘s ochtends in de trein op weg naar Utrecht.
Slaperig zit ik op een stoel in een map te staren, in de hoop nog even wat van de leerstof te kunnen doornemen voor het examen begint.
Boven het geluid van mijn muziek uit hoor ik een stel opgeschoten pubertjes aan de overkant van mijn bankje praten over de laatste “dope shit op het gebied van kkvette hardc0re mang” en ”de spange chickies die ze gisteravond weer gehosseld” hadden.
Welnu, deze jongens waren hooguit 14, en konden met geen mogelijkheid serieus genomen worden.

Zonder er verder aandacht aan te besteden keek ik weer naar de tekst in mijn map, tot hun punt van aandacht veranderde.
Onopvallend zette ik mijn muziek uit, en bemerkte dat ik het nieuwe gespreksonderwerp was geworden.
Hun observaties waren ronduit slecht, aangezien ik naar mijn weten geen “kklelijke teef met een hoerenkop” ben, en ook niet “gdv zulke mensen motten toch gvd niet in het wild lopen want van een porum als het hare krijgt iedereen spontaan tyfus”.
Ik keek op , knikte de jongemannen vriendelijk toe en staarde weer ongeïnteresseerd naar mijn schoot.

Op dat moment voelde ik een ruk aan de map die ik vasthield, en nog geen seconde later vlogen al mijn papieren door de coupe.
IJzig kalm deed ik mijn oordopjes uit, glimlachte nogmaals vriendelijk naar de leider van de groep, en vroeg op uiterst beleefde wijze waar hij het gore lef vandaan haalde dit te doen, en of hij even kon oprapen wat hij per ongeluk had laten vallen.
Dat was het punt waarop de hel losbrak.
Een slet als ik verdiende niet beter dan op mijn knieën door de coupe te kruipen om mijn spullen bij elkaar te zoeken.

Op dat moment stond ik op, en bleek tot grote schrik van de knulletjes toch ruim een kop groter te zijn dan zij.
Ik vroeg ze voor een tweede keer vriendelijk mijn spullen eventjes voor me op te pakken, en met frisse tegenzin begonnen te inderdaad aan het klusje.
Nadat alles tot het laatste blaadje aan mij teruggegeven was, en ik ze met een triomfantelijke glimlach bedankt had, zag ik dat er een van de jongetjes miste. Direct daarna voelde ik een trap in mijn rug, viel tegen een bankje, en werd in mijn gezicht gespuugd.

Graag had ik deze jongens het spoor van heel dichtbij laten zien, of op z’n minst een stuk van het treinstel laten eten, maar aangezien er verder niemand in de coupe zat, en drie tegen één net iets te veel is, heb ik slechts de degene met de grootste mond met zijn hoofd tegen het raam geduwd, en ben onder luide verwensingen rustig weggelopen.

Toch vraag ik me nog steeds af wat er met mijn hoofd is dat ik dit soort situaties constant over me af schijn te roepen.
Gezellig, het OV.
Zo leer je nog eens nieuwe mensen kennen!