Allereerst; Respect, begrip voor bejaarden en dergelijke meuk.
Ten tweede; Zebrapaden zijn nuttige dingen, de functie ervan is duidelijk, en het verlenen van voorrang niet meer dan redelijk.

Dit gezegd hebbende, de combinatie van bovengenoemde is afgrijselijk.
Verzuurde ouwetjes, die hele middagen bij zebrapaden staan te wachten tot ze een willekeurige voorbijganger kunnen naroepen. Zo ook deze middag.
Een lief klein omaatje, met een wandelstokje op de stoep.
Trillend en gammel, schijnbaar vergeten wat ze nou ook weer aan het doen was, staat ze met één voet op het zebrapad zonder enige aanstalten te maken om ook daadwerkelijk over te steken.
Aarzelend rem ik wat af. Zou ze de weg op stappen? Zou de Alzheimer hebben toegeslagen? Of staat ze daar lekker van de zon te genieten?

Ik probeer oogcontact te maken, maar de buitenwereld lijkt oma volledig te ontgaan. Ze lijkt niet het minste geïnteresseerd in de overkant van de straat. Langzaam maak ik weer vaart en rijd over het zebrapad.
Op dat moment slaat mevrouw toe. Een schelle stem klinkt naast mijn oor, die mij bestraffend aanspreekt op de arrogantie van de jeugd van tegenwoordig.

Of het normaal was dat ik zomaar doorreed? Of ik mezelf belangrijker waande dan de rest van de bevolking, en of ik niet had opgemerkt dat zij voorrang had. Of ik geen respect meer had voor ouderen, en voornamelijk of ik wist in hoeverre ik verdorven en verpest was.
Ik kan je vertellen, deze mevrouw had dit vaker gedaan. Sterker nog, mevrouw bleek een geoefend voorrangs-terrorist.

Terwijl het gewauwel (mooi woord is dat, niet?) rustig aanhield, de stroom van woorden en verwijten rustig doorkabbelde, en dit omaatje haar hele lieve imago in één klap aan het verpesten was, dwaalden mijn gedachten langzaam af.

Hoe heette dat computerspelletje nou van vroeger waarbij je zoveel mogelijk mensen moest overrijden…?

Granny, one hit KO. Lvl up.