Daar sta je dan. Middenin de Albert Heijn. Het is een uur of een ’s middags. Een unheimlich gevoel bekruipt je. Van veraf hoor je ze al aankomen. Stilte voor de storm, geruis in de verte.

Twijfelend sta je voor de koeling, melk of drinkontbijt. Je zet een stap naar voren, reikt naar de deur.

Te laat.

Schreeuwend komen ze de hoek om gerend, elkaar en jou verdrukkend. Met flinke kracht wordt je arm weggeduwd, en daarna jijzelf ook. De deur van de koeling wordt opengerukt. De schappen geplunderd. De producten vertrapt. Brood halen kan je nu ook wel vergeten besef je. Laat die lunch maar zitten, alle voedsel is vergeven.

Minstens honderd brugklassers rennen gillend door de winkel. Elkaar achterna zittend, groenten gooiend, hyperactief volk, tijdelijk vrijgelaten uit de duistere krochten van de school om de hoek. Frisse lucht doet ze blijkbaar geen goed.

De schreeuwende meningte bereikt het einde van de winkel.

Wanhopige cassieres kijken elkaar aan vanachter de kassa. Norse beveiligers nemen hun positie bij de uitgang in.
De manager staat hoofdschuddend toe te kijken, terwijl hij hier en daar een rugzakje opentrekt en een blikje enerydrink afhandig maakt.. De overige klanten trekken zich terug op afdelingen waar ze niets te zoeken hebben. Groepjes angstige bejaarden klitten samen tussen het waspoeder. Jonge ouders lijken hun kinderwens ter plekke te willen herzien. Sommigen potentiële klanten draaien zich direct bij de ingang weer om en lopen met ferme pas weer naar buiten. Avondeten kan morgen ook wel.

Zo’n dertig minuten later keert de rust langzaamaan weer terug. De meeste kinderen zijn verdwenen, sommigen op eigen initiatief, sommigen aan het nekvel naar buiten gesleept door een man in uniform.
De medewerkers kijken terneergeslagen naar de aangerichte ravage.

Elke dag weer. De terreur van de frikandelbroodjes.