Het is een uur of twaalf ’s nachts. We komen net terug van een feestje, met bier, muziek, en gezelligheid.
De nacht is jong maar wij zijn dat niet meer, dus we besluiten richting huis te gaan. Maar eerst, een pitstop bij de Mac. We fietsen er toch langs, en zo’n laffe postmix-cola smaakt vaak het beste in het donker.

We stappen af, zetten de fietsen op slot, en daar staan ze.
Een Wassenaars aandoend stel. Of om meer in de regio te blijven, Harens. Man en vrouw, beiden zo in de vijftig.
Zonnebank- of vakantiehuis-in-Spanjebruin, tot in de puntjes verzorgd. Zij met blauwe oogschaduw, een nette blouse met blazertje; hij een colbertje en bootschoenen. Beiden zo’n kenmerkende witte broek die alleen vanaf een bepaalde inkomensschaal verkocht wordt. Stevig geparfumeerd.
Ik vermoed dat het een geslaagd echtpaar is. Ze hebben het voorkomen van een stel met een kleine plezierjacht. En mochten ze niet van boten houden, dan op zijn minst een bescheiden villa in een randgemeente.

Ze staan vlak voor de ingang van de hamburgertent. Hij staat onvast op zijn benen. Zij hangt scheef tegen het raam. Ze drukt schaamteloos haar gezicht tot aan haar haargrens in een Big Mac. Beide vuisten stevig in het kleffe broodje verankerd.
Hij houdt met één hand het hamburgerbakje onder haar kin in een halfslachtige poging de saus op te vangen, die in dikke klodders over haar chique blouse haar goed geconserveerde decollecté in druipt. Met zijn andere hand houdt hij een milkshake vast, luid slurpend in het luchtledige. Hij heeft niet door dat het rietje volledig uit het deksel is gegleden en niet eens in de buurt van de beker komt.

We staan gefascineerd te kijken. Mooi om te zien hoe overdag deze pandjesbazen, managers, en advocaten van de maatschappij, ’s nachts ook gewoon mensen blijken te zijn. En behoorlijk dronken mensen ook.
Elke façade van beschaving en air van geld lijkt voor eventjes kwijt, wanneer je in het koude neonlicht van een fastfoodketen op Pradahakjes een hamburger in je haren smeert.
In mezelf lachend loop ik naar binnen, en neem plaats voor het raam. Ik wil graag zien hoe dit afloopt.

Terwijl ik rustig van mijn cola drink, die na middernacht inderdaad beter smaakt, staat de deur van het restaurant op een kiertje. We kunnen net meeluisteren.
De vrouw lalt onsamenhangend dat de hamburger “godverredommeslekkerwas”, en de man knikt instemmend en ongecontroleerd. Er stopt een taxi op de stoep, een luxe Mercedes.
Terwijl de chauffeur de deur opent en uitstapt, gooit de man het afval pontificaal naast de vuilnisbak. Hij doet een oprechte poging, maar lijkt diverse containters te zien en gokt op de verkeerde.
Ze stappen struikelend in de auto, sluiten de deur, en ze glijden geruisloos het duister in.
Ik ben benieuwd hoe ze morgen wakker worden.