En ook dit keer stond de APK weer voor de deur.
Ieder jaar een spannend moment of mijn gele gevaarte uberhaupt nog voor auto kan doorgaan. Ook nu weer.
Met relatief veel hoop reed ik richting garage. Het schakelen ging niet zo enorm zwaar. De ramen werkten allemaal en elke versnelling was bruikbaar. Zoveel kon er niet mis mee zijn toch?

Onderweg maakte ik de inschatting even te moeten tanken. Al zo lang als ik mijn Mekje heb, is de brandstofmeter voor de bovenste helft van de tank accuraat. Geeft keurig aan hoeveel benzine je hebt verbruikt. Maar zo gauw we op de helft komen blijft de meter daar stoïcijns hangen, om na een mysterieus en sterk variërend aantal kilometers opeens in het rood te klappen. Geen probleem, daar leer je op rijden.
Bij de pomp stak ik mijn sleutel in het slot van de tankdop, om deze er in drie losse onderdelen uit te halen. Het slot, de dop, en een onbekend stuk plastic dat eerdergenoemde hoort te verbinden. Tank vol, sleutel stroef, de dop met slot weer in elkaar puzzelen, en op weg naar de garage.

Aldaar mijn jaarlijks terugkerende vraag; mocht hij worden afgekeurd, help me inschatten of repareren de moeite waard is.
Koekblikje op de brug, en met een hamer het carrosserie langs.
Terwijl de monteur op vaderlijke toon verklaarde dat oude japannertjes zo goed als onverwoestbaar zijn, viel er met een luid gekletter een stuk wielkast onder de auto uit. Daarnaast bleek de achteras zo goed als doormidden gebroken te zijn. De knipperlichten waren verbleekt, het voorwiel liep aan, en ook de remleidingen leken wat twijfelachtig. Kei- en keihard afgekeurd.
De tankdop was gek genoeg dan weer geen probleem. En laten we eerlijk zijn, een eventueel ontploffingsgevaar maakt het oordeel nauwelijks erger en daarbij klinkt het wel avontuurlijk.

Hoe dit afliep? Repareren natuurlijk. Een 22 jaar oud wagentje, ontworpen om zeer praktisch en weinig aantrekkelijk te zijn. Kan niets, rijdt spartaans, verkleurd en versleten. Maar ja, het blijft toch de Mek.

^{Zie ook: https://needsmorecoffee.nl/ekmek/}