“Ploink”, zei mijn computer, vrijwel direct na het plaatsen van een bericht op facebook.
Zonder te kijken wist ik wat dit was. Een reactie van oom Eloy (Oom Ei voor intimi). De aard van zijn respons zou echter te raden blijven.
De reacties konden uiteenlopen tussen een vriendelijk compliment (verdacht), een weloverwogen argument aansluitend op bovenstaand bericht (nog verdachter), of bijvoorbeeld een uiteenzetting over het nut van natte honden, bejaarden in badpak en wasknijpers. Als hij echt op dreef was verschenen er complete boekwerken in mijn inbox.
Door de jaren heen hebben we het complete oeuvre van Creatief met Kurk besproken, waarbij het woord ’tamponeren’ een eindeloze bron van hilariteit bleek.

Oom Ei was een briljante geest. Niet enkel mijn lievelingsoom, maar ook een begenadigd muzikant, kunstenaar en schrijver. Hij woonde samen met zijn stokoude, psychotische, witte Perzische kat, liefkozend Morrie Swiffer de Eerste genoemd. Ook deze kat heeft een leven geleid waar Ei uitvoerig verslag van deed, vertolkte zijn cynische gemiauw naar een niet minder krachtige persoonlijkheid.
Vaker dan eens vroeg Morrie mij (geheel terecht overigens) of ik ook dagelijks gedwongen werd in een plastic bak te schijten, en waarom hij daar dan wel genoegen mee zou moeten nemen. En de brokjes waren ook al niet te vreten.

Een van de laatste dingen die Oom Ei voor mij heeft gedaan, is een lied schrijven ter nagedachtenis van mijn lievelingssokken. Oom Ei zelf is inmiddels, in navolging van mijn sokken en ook Morrie, niet meer onder ons. Hopelijk verblijft hij op een plek waar Zappa en Zeppelin de dienst uitmaken.
Weinig mensen had ik zo’n band mee, in al zijn absurdistische, groffe en aandoenlijke hoedanigheid. En het was meer dan wederzijds.
Om af te sluiten de wijze woorden die Eloy aan mij heeft gericht, woorden om naar te leven:
“Marieke, wat jij zoal in je hoofd hebt zou in principe sowieso verboden moeten worden. Amen.”

Je lievelingsnichtje.