Voor Shar en Thomas

Disclaimer

Ondanks de cynische ondertoon van dit geschreven stuk, wil ik zeggen dat ik een ontzettend leuke tijd met iedereen heb gehad.
Ik wil al mijn collegas bedanken voor een uitermate gezellig, en bovenal vreemd jaar.

Was getekend,

Uw plaatselijke Koffersjouwert.

“Een dag uit het leven van een V&Der”

Dinsdagochtend, tien over half negen.
Ik plaats mijn fiets het fietsenrek, zet hem op slot, en kijk verwonderd op mijn horloge. Zoals elke ochtend lijk ik terug in de tijd te zijn gefietst; ik ben ruim tien minuten eerder aangekomen dan ik van huis vetrok.
De zware deur naar de hal gaat piepend open, en gewapend met mijn personeelspas open ik ook de tweede deur. De derde deur naar de kleedkamer wordt geopend met hetzelfde pasje, en dit is ongeveer zo ver als de beveiliging van de V&D gaat.

In het aardedonker zoek ik mijn weg door het ondergrondse gangenstelsel, tot ik in de winkel aankom. Het is nog vroeg genoeg om boven een kopje koffie te halen. Ik stap de gammele personeelslift in en verbaas me over het feit dat het ding nog nooit is neergestort. De verdiepingen flitsen voorbij, en in stilte hoop ik veilig op de 5e aan te komen.
In de kantine word ik opgewacht door twee belangstellende vroege vogels. Terwijl ik mijn eerste voet in de vrijwel lege zaal zet, leggen zij beiden prompt hun krantje neer.

Het vragenvuur wordt geopend. Goeiemorgen! Alles goed? Lekker weertje, niet? Heb je al gehoord wat er gister is gebeurd? Nee? Nou!
De verhalen van de familiebezoekjes van afgelopen avond komen op tafel. Het is nu wachten tot de rest van het ochtendritueel zich voltrekt.
Dat duurt niet lang. Een vierde persoon stapt de kantine binnen, en wordt uitbundig begroet. Haar kopje koffie staat al klaar, compleet met een wolkje melk en twee zoetjes, net als elke ochtend de afgelopen tien jaar.

Zo rond tien over negen staat de groep op, en sloft naar beneden. Netjes in de rij bij de kassa op de 3e, om een voor een in te klokken, met hetzelfde pasje dat de toegang tot het pand verschaft, en voor korting in het restaurant zorgt.
Aangekomen op de 1e etage is het tijd voor het werkoverleg, in de volksmond ook wel ochtendpraatje genoemd.
De cijfers, winsten, en budgetten van de afgelopen en komende tijd worden voorgelezen, en iedereen lijkt geboeid te luisteren. Ondanks de recessie hebben we de targets wel gehaald, wat goed zeg!
De gebruinde bedrijfsleider loopt langs, en grapt dat hij zo nog wel een weekje op vakantie kan gaan, terwijl ik mij in stilte verbijt. Zijn taak zit er op, de rest van de dag zullen wij hem niet meer zien.

Opeens klinkt het geluid van de omroep, en een gehaaste stem vraagt onze collega’s zo vriendelijk te zijn even te komen helpen met het inleggen van de kassa’s.
Nog geen tien seconden later galmt dezelfde stem door het pand, redelijk geïrriteerd ditmaal.
Of wij ons te goed voelen om even te komen helpen, en hulp niet meer nodig is als we toch niet willen.
De floormanager rolt met haar ogen en ergert zich zichtbaar aan het kassateam, terwijl ik haar zonder twijfel zou kunnen vertellen dat voor het kassateam dit genoegen geheel wederzijds is.

Om vijf voor half tien klinkt het gerinkel van de sleutels beneden, en de paniek slaat toe. Zoals iedere ochtend stresst de floormanager omdat de roltrappen nog niet aanstaan, en erger nog, de lichten ook niet! Met een telefoon aan haar oor geeft ze de bekende commando’s om de winkel direct te verlichten.
Nog voor de lichten aan zijn wordt de winkel geopend.
Zowaar, de eerste klanten lopen naar binnen, en doen direct hun beklag over het feit dat ze al ruim tien minuten voor de deur stonden te wachten.
Nee mevrouw, natuurlijk heeft u die handdoeken om vijf voor half tien nodig, en ja mevrouw, ik begrijp best dat uw geduld nu op is.
Een doorsnee dinsdag in de V&D is begonnen.

Nog niet eens aangekomen op mijn eigen afdeling, of de telefoon gaat, met de bekende beltoon die door het hele pand te horen is. Gek genoeg droom ik er zelfs ‘s nachts wel eens over, en word ik wakker met die beltoon in mijn hoofd. Ik vermoed dat ik niet de enige ben.
Ik neem de telefoon op, en word gevraagd even naar beneden te komen. Er staat een mevrouw die iets van fietsen wil weten. Op de roltrap naar beneden is de stroom klanten al flink toegenomen.
Hieruit blijkt maar weer wat de waarde is van kinderkleding, manchetknopen, en onderzetters op de vroege ochtend.

Opeens word ik op mijn schouder getikt door iemand in hetzelfde pakje als ik, en het sociale praatje rolt zich uit. Dat het vandaag zulk lekker weer is, en dat het fijn is om nu aan het werk te zijn. Beleefd het gesprek afwijzend, loop ik naar de wachtende klant.
Mevrouw heeft een paar vragen over de elektrische fiets.
Nou, ik kan u zeggen dat hij twee wielen en een accu heeft, tot zo ver reikt mijn kennis. Een fietsenmaker? Nee, die komt om twaalf uur pas mevrouw. Iemand die er meer van weet? Nee, helaas ook niet. Of wij hem nog in het zwart hebben? Ik zal even in de kelder kijken mevrouw, een momentje alstublieft.

Ik stap dezelfde personeelslift in als een uurtje geleden, maar deze keer verdwijnt hij diep onder de grond.
Aangekomen in de kelder, die meer wegheeft van een martelkelder dan die van ‘s lands grootste warenhuis, dringt een vreemde geur mijn neus binnen. Het lijkt een combinatie van schimmel, stof, ontbinding, olie, en prehistorie. Een pand met een verhaal wordt dat genoemd.
Tussen de schoenen, boeken, chocola, en oude stellingkasten zoek ik naar fietsen. Helaas, ik moet mevrouw teleurstellen.

Weer terug op mijn afdeling stromen de klanten toe. Het blijft verbazend hoe veel vreemde types zich binnen één gebouw kunnen verzamelen. Een sportieve oudere man stormt op me af.

-“Jokkingbroekeh!”
-“Goedemorgen meneer.”
-“Ja, jokkingbroekeh!”
-“Kan ik u ergens mee helpen meneer?”
-“Niezzo bijdehand doen vrouwtje!”
-“U bent op zoek naar joggingbroeken meneer? Loopt u maar even mee.”

Met mijn vriendelijkste glimlach wijs ik meneer de jokkingbroekeh, waarna er niet eens een bedankje af kan. Ach, ik had ook niet anders verwacht eigenlijk.
Tijdens het bijvullen van de koffers is het wachten op de eerste flauwe opmerking. Achter mij hoor een de stem van iemand die zichzelf kennelijk erg grappig vindt op de vroege ochtend.
“Ik ga op reis en ik neem mee?! Hahaha!” Ook in dit geval had ik niets anders verwacht, en ik voorzie voor de komende tien jaar dan ook geen verandering. Ik neem niet de moeite om te reageren.

Zo rond de pauzetijd, zowel ‘s ochtends als ‘s middags, neemt het interne telefonische verkeer drastisch toe.
“Hoe laat ga jij? Gaan wij samen? Zal ik je komen ophalen? Of zie ik je boven?”
Pauze, het sociale hoogtepunt van de dag, waarbij liters gesponsorde koffie en thee worden weggedronken, mits het koffiezetapparaat vandaag werkt natuurlijk.

De dag vordert gestaag, zonder al te veel vreemde zaken en afleidingen. Af en toe wandelt er een collega langs met het laatste nieuws van de parterre, of voor een leuk verhaal.
Meestal erg gezellig, maar soms net de sociale gezondheidszorg.
Zo ook nu. Een schelle stem klinkt in mijn oor.
Of ik nog een aanbieding heb? Of ik weet dat haar moeder ook een koffer heeft, die precies lijkt op degene die ik verkoop, en dat haar moeder dit jaar niet op vakantie gaat, omdat ze ziek is.
Dat zij zelf ook ziek is geweest, en nog steeds last van pijntjes heeft, met details in alle geuren en kleuren.
Langzaam schuifel ik achteruit, en vrijwel synchroon schuifelt mijn collega weer dichterbij. Zo schuifelen we samen de afdeling over, terwijl haar levensverhaal zich ontrafelt.

Om vijf voor zes wordt ons verteld dat wij over vijf minuten gaan sluiten, en van alle kanten sprinten collega’s vanaf de werkvloer naar de magazijnen om hun spullen te verzamelen, en netjes in de houding bij de roltrap te wachten tot we weg mogen.
De omroep dat het zes uur is, en wij nu toch echt gaan sluiten, lijkt vrijwel zinloos, helaas blijken onze beste bezoekers doof te zijn.
Voorzichtige pogingen worden gedaan om klanten persoonlijk op de hoogte te stellen dat wij nu toch echt wel naar huis willen, en het Wassenaarse plebs verbaast zich over het feit dat wij het niet op prijs stellen dat zij nog uitgebreid komen winkelen.

Wanneer om tien voor half zeven de laatste klant met zijn felbegeerde dasspeld de winkel uitloopt, is het tijd voor ons om de kassa’s te tellen. Altijd weer spannend om te zien hoeveel verschil wij vandaag hebben. Het bellen voor manager-goedkeuring is als het meedoen met de lotto.
Als je al iemand aan de lijn krijgt, is het maar afwachten of de cijfertjes die je hebt ingevoerd juist zijn, of dat je, verrassing, helemaal opnieuw mag beginnen, en dat om half zeven!

Rond tien voor zeven, ruim drie kwartier na sluitingstijd (uiteraard is overwerk voor eigen rekening), verlaat de laatste medewerker het pand. De deur wordt op slot gedraaid en iedereen gaat naar huis voor zijn welverdiende rust.
Op naar de woensdag, die vast net zo interessant wordt als de afgelopen drie weken waren.

Bonusklachten:

De Bedrijfskleding:

De eerste werkdag krijg je geheid de vraag of je al werkkleding hebt. Aangezien het, zoals we net concludeerden, je eerste dag is, kan deze vraag slechts met een “nee” beantwoord worden. Je wordt meegenomen naar het hok vol bedrijfskleding.
Shirts, rokjes, broeken en giletjes worden voor je uitgezocht, en op magische wijze is de maat die je nodig hebt niet beschikbaar.
Iets wat er op lijkt ontbreekt ook, en zo is het niet ongebruikelijk dat je de eerste dag doorbrengt in een heren-colbert van maat 48. Dit is al een hele ervaring op zich.

De Roosters:

-“We hebben je gemist vandaag! Waar was je?”
– “Naar mijn weten was ik vandaag niet ingeroosterd hoor..?”
-“Jazeker wel, zal ik het rooster er even bij pakken?”
-” Nou, ik heb eergisteren nog gekeken, en weet eigenlijk zo goed als zeker dat ik vandaag vrij zou zijn.”
-“Eergisteren? Ja maar, gister hebben wij wat wijzigingen doorgegeven, en een nieuwe versie opgehangen. Je moet wel elke dag op het rooster kijken, dit valt onder nalatigheid!”
– “….!”

De kelder:

Er komt een dag voor iedere nieuwe werknemer dat hij de opdracht krijgt stellingen of planken te halen.
Aan de hand wordt hij meegenomen naar een duister, afgelegen hok; De kelder.
De lift verdwijnt krakend onder de grond, en zo gauw de deuren worden geopend lijkt je een nieuwe wereld in te stappen. Afgebladderde muren, gebarsten tegeltjes, onverklaarbare vlekken, en bovenal een verontrustende geur. Het perfecte decor voor een horrorfilm. Het is dan ook niet ongebruikelijk dat verschillende mensen liever niet afdalen tot deze diepten.
Je een weg banend tussen de rekjes, fietsen, dode duiven, en ondefinieerbare objecten doemt er een grote, zware deur voor je op.
Een rammelende sleutelbos wordt uit een broekzak gehaald, en een oude sleutel wordt in het roestige slot gestoken. Piepend zwaait de deur open, en een walhalla aan materialen straalt je tegemoet.
Schutterig zoek je naar de juiste rekjes, en vlucht je zo snel mogelijk weer naar boven, in de hoop dat je niet achtervolgd wordt door vreemde kelder-wezens. De inwijding is compleet.

De bezuinigingen:

Wanneer je ‘s ochtends aankomt is het donker in het pand. Het ochtendpraatje wordt ook regelmatig in het donker gehouden, met zijn allen gezellig geclusterd rondom de noodverlichting. De roltrappen staan nog niet aan, en het komt vaak voor dat ook de eerste klanten het voorrecht hebben in het donker te mogen winkelen.
Aan het einde van de dag, ongeveer een kwartier nadat wij gesloten zijn, gaat de hoofdverlichting uit, ongeacht of er nog mensen de kassa’s aan het tellen zijn of niet.
Zon drie minuten later gaat ook de rest van de lichten uit,en is het een kwestie van het op de tast zoeken naar de nauwelijks verlichte kleedkamers. Bezuinigingen, leuker kunnen we het niet maken.

Inh. Horecaverstrekking:

Gekopieerd van de laatst geleverde loonstrook;

Inh. Horecaverstrekking, 5,54.

Jazeker, werknemers staan per maand ongeveer 5 euro van hun minimumloon af, voor de verstrekking van warm water, en warm water met koffieprut op de bodem. Het duurste kopje thee wat ik ooit gedronken heb, en dat met de keuze uit slechts 3 smaken!
Gelieve de plastic bekertjes te hergebruiken tot ze scheuren.