Gespreksverslag

Naar aanleiding van het gesprek over de Functionele Autobiografie van vanochtend is mij de opdracht toegewezen hier een verslag over te schrijven.  Hierin zullen verschillende punten aan bod komen.

Evaluatie van het gesprek

Uit het gesprek over de functionele autobiografie kwam een ding heel duidelijk naar voren.
Deze opdracht, zij het in een andere format, heb ik al veel vaker moeten uitvoeren, wat mijn motivatie niet ten goede is gekomen. De tegenzin was leesbaar.
Voor mij voelde dit als de zoveelste herhaling van dezelfde opdracht, en het voor de zoveelste keer uittypen van hetzelfde verhaaltje, dit bleek ook uit het verslag.

De belangrijkste feedback was dat mijn reflectie minimaal was. Dit kan ik niet ontkennen, maar wat mij betreft is dit om dezelfde reden; voor de zoveelste keer uitleggen waarom je een deel van de normen en waarden van ouders hebt overgenomen wordt niet alleen saai maar ook stomvervelend. Daarnaast heb ik het idee dat achter alles een reden wordt gezocht in een dergelijk verslag, terwijl sommmige dingen gewoon simpelweg zo zijn.
Een voorbeeld hiervan is het feit dat ik op mijn moeder lijk. Hier zit geen specifieke reden of gedachtengang achter, er hangt naar mijn idee ook geen emotie of gevoel aan vast. Ik ben niet uitzinnig van vreugde dat ik op een bepaald persoon ben gaan lijken, maar vind het gewoon prima. Zowel genetisch als qua opvoeding is dit naar mijn idee grotendeels onontkoombaar, niet meer dan logisch. Dit lijkt mij basiskennis binnen de biologie. Het is niet vervelend, niet geweldig , niet opvallend. Niet meer en niet minder. Ik houd evengoed van de kleur geel, ik heb een kat, en ben rechtshandig; dit zijn feiten die geen invloed hebben op mijn complete bestaan, en naar mijn idee geen eigen reflectie behoeven.
Voor mijn gevoel moet achter elk feitje en elke mening in een dergelijk verslag een compleet reflectieproces zitten, terwijl sommige dingen simpelweg zijn zoals ze zijn zonder mijn volledige existentie te moeten verklaren.
Voor mij is dit hetgene dat mij het meeste tegenstaat in een verslag als de FAB.

Suggesties tot verbetering (Voor mij, mogelijk ook voor anderen. Docenten?)

Persoonlijk werp ik mezelf veel liever op een nieuwe uitdaging, dan voor de zoveelste keer hetzelfde praatje te moeten afdraaien.
Het bedenken van zo’n soort opdracht laat ik in het midden, ik ben immers geen docent en het is niet mijn vakgebied.
Naar mijn idee hebben veel studenten baat bij het leren van nieuwe vaardigheden, waarbij ze de kans krijgen zelf invulling te geven aan een opdracht in plaats van enkel regeltjes te herkauwen. Ik ga er van uit niet de enige te zijn voor wie dit soort verslagen een eindeloze herhaling van hetzelfde soort feiten is.

Ook lijkt het me belangrijk om kritisch naar het reflectieproces te kijken. Niet enkel vanuit de insteek van docenten, die met name letten op de mate van reflectie en het verklaren van de weg die je hebt bewandeld, en de keuzes die je hebt gemaakt om op dit punt aan te zijn beland. Ik snap de gedachte hier achter, en zie ook zeker de noodzaak en het nut van goed (leren) reflecteren in.
Toch lijkt het me minstens zo belangrijk wanneer beoordelaars ook kunnen accepteren dat sommige dingen gewoon simpelweg zo zijn.
Ook hierbij ga ik er vanuit dat ik niet alleen namens mijzelf, maar ook namens andere studenten spreek.
Als laatste vind ik het zelf fijn wanneer mensen (docenten?) een korte en bondige weergave van een verhaal weten te waarderen.
Sommige dingen zijn binnen een aantal regels te beschrijven, maar geldt er een eis van een x-aantal pagina’s als minimum.
Voor mijn gevoel leidt dit enkel tot bladzijdes vol onzin, om maar aan de voorwaarden op een formuliertje te kunnen voldoen. Dit gaat voor mijn gevoel ten koste gaan van de kwaliteit van het product: Wat in de eerste instantie een duidelijke verhaallijn had met alle belangrijke zaken er overzichtelijk in vermeld, verwordt tot een brei van onzinnigheid, maar wel met het juiste aantal pagina’s.

Bij deze besluit ik mijn betoog, ik ben benieuwd naar uw reactie danwel afkeuring.