Afgelopen middag, na het afrekenen van mijn boodschappen, liep ik fluitend de winkel uit, alwaar ik een verontruste moeder met een stralende koter naast mijn stalen ros aantrof.
Hoe dichter ik bij mijn fiets kwam, hoe meer de bestaande situatie begon te dagen.
Moeder begon haar verontschuldigingen aan te bieden nog voor ik stilstond.
Het speet haar, ze kon haar niet tegenhouden. Ze was niet snel genoeg, maar zou de schade vergoeden. Ze begreep de aantrekkingskracht, maar kon haar niet stoppen.
Een snelle blik opzij bracht mij op de hoogte van het probleem.
De grasmat op mijn voorrekje was volledig leeggejat. Ieder zorgvuldig opgekweekt plastic bloemetje was vakkundg verwijderd.
Tot overmaat van ramp waren ook de bloemetjes van mijn bagagedrager verdwenen.
Een grassige, kale fiets bleef over.

Moeder keek het glunderende gnoompje naast haar streng aan, en onder dreigementen bestaande uit tv, sesamstraat, en het ontnemen van toetjes, overhandigde de kleine vandaal mij breeduit lachend de zojuist van mijn fiets ontvreemde flora.
“Bloemetjes geplukt!”, riep het meisje enthousiast, en rende weg.

Nadat ik de moeder uitgebreid had bevestigd dat het echt geen probleem was, dat haar opvoeding niet gefaald had, maar toch zeker wel wat bijgeschaafd mocht worden, spurtte mevrouw weg om te voorkomen dat het volgende object, een ongewassen pluizig hondje ter grootte van een cavia, van het oude dametje aan de overkant van de straat gepikt zou worden, en ook in de zak van het kleine opdondertje zou verdwijnen.