“Sorry mevrouw, maar mag hier niet. Stop maar snel weg, en anders kunt u vertrekken,” zei de beveiliger tegen me, toen ik een klein koekje in m’n mond wilde stoppen. “Eten in de bibliotheek is absoluut verboden.”
Ik stopte het koekje terug in m’n tas, en wilde de beveiliger van antwoord voorzien, maar kwam nauwelijks boven het geschreeuw van de groep langsrennende kleuters uit.
“Meneer, het is één klein koekje. Geen complete maaltijd, niets om mee te knoeien, geen driegangenmenu. Bovendien vind ik, eerlijk gezegd, het constante lawaai vele malen storender. Mensen willen hier graag rustig lezen.”

“Nee mevrouw, dit is een openbare ruimte waar iedereen welkom is. Ook kinderen mogen hier naar hartelust spelen, en als dat u stoort kunt u er voor kiezen te vertrekken. Dan kunt u buiten direct uw koekje opeten.”
Eén van de voorbij spurtende kinderen struikelde over een tapijt, landde op z’n gezicht, en begon oorverdovend te brullen. Omstanders verhoogden hun volume naargelang, om elkaar te kunnen verstaan.

De zitplekken rondom mij zijn bezet door een grote groep jongens met allerlei sportattributen, jonge meiden die op luide toon de inhoud van hun makeuptas vergelijken, een gezin met twee huilende baby’s, en een ruziënd stelletje. Eén van hen twee is blijkbaar vreemdgegaan, en de ander vindt dat, begrijpelijk, niet zo tof.
De beveiliger werpt een strenge blik op mijn flesje water op de tafel voor me. “Berg die ook maar snel op,”

Een oase van rust en kalmte, die nieuwe bibliotheek. Maar wel een waar iedereen welkom is, je honger hebt, en je met geen mogelijkheid nog een letter kunt lezen.